من از نهایت درد به بی حسی رسیده ام. من خیره به روزشمار کوچیک ساعتم. خیره به تقویم روی میزم. خیره به تلویزیون وقتی میگه. امروز نهم تیر ماه 1394 هجری شمسی . من و دفتر و کتابایی که فقط بهشون خیره می شم. از اون لحظه ای که با حس خوب از امتحان اومدم بیرون. و حس الانم بعد 56 روز هنوز خوبه. من و پریز و شارژر و گوشیم. هر روز بعد امتحان! تموم میشه این عذاب. بهترین 2 سال زندگیم! این 2 سالو با هیچی عوض نمیکنم. بی توجه به اینکه نتیجه چیه! سرم شلوغ تر از اون بود که.

مثل برق و باد می گذره. انگار نه انگار یک سال گذشت. به کوتاهی ۶۰ یا ۷۰ ساله عمرمان نگاه میکنیم و آهی از عمق جان و. دوباره تقویم چرخید و چرخید باز به ۱۲ مرداد رسید تولدم. امسال میخوان برام جشنو بیرون بگیرن. درگذشت حسین معدنی ناباورانه بود.

De cuando Mlt y Vlt mataron al dragón. Abro la mano para mirármela. Y ver que está la mano. Que en la mano sobrevive todavía. Porque aquj todava resisten las categoras. Me estoy yendo, es que hace mucho no escrbía.